Kolejne niespokojne dni.
Kolejny strach o przyszłość.
Mam tego dość.
Dość życia w tej absurdalnej rzeczywistości.
Muszę coś z tym zrobić... ucieknę.
Tak!
To najlepsze rozwiązanie jak na ten moment.
Skandar... on mi pomoże.
Na pewno.
Biegnę ile sił w nogach, byle mnie tylko nie dogonił. Niespokojnym wzrokiem szukam domu, w którym znajdę schronienie.. Jest! Pukam w mocne drzwi, do puki mi ktoś nie otworzy. I nagle słyszę zgrzyt zamka, a mahoniowy prostokąt otwiera się przede mną , ukazując niespokojną twarz Skandara.
- Na litość boską! Edith wchodź! - delikatnie stawiam nogę poza próg i nie minęły trzy sekundy a już stoję w środku pomieszczenia.
- Dziękuję...- mówię, gdy mężczyzna ostrożnie zdejmuje ze mnie okrycie i wiesza je na wieszak.
- Co cię tu przywiało?
- A jak myślisz? - zawiesiłam na nim mój przepełniony ironią wzrok.
- Ramon? - pokiwałam głową - Ciągle urządza te swoje eksperymenty?
- Jakbyś zgadł.
- Zabije go! - zły szatyn kierował się w stronę drzwi, gdy złapałam go za nadgarstek.
- Uspokój się... nic nie zdziałasz...
- Chcesz się o to założyć? Edith posłuchaj - westchnął - Czy do ciebie nie dociera to, że powinnaś czuć się bezpiecznie, a nie non stop prowadzić z Ramonem wojny i sprowadzać go siła na ziemię?! Dziewczyno ty jesteś w ciąży! - z każdym zdaniem jego złość rosła.
- Wiem przecież... ale co ja mogę? - łzy napływały mi do oczu, ale za wszelką cenę starałam się je powstrzymać. Staliśmy przed sobą w ciszy, którą przerywało moje pochlipywanie. Po chwili Skandar przycisnął mnie do siebie mówiąc:
- Poradzimy sobie z tym jakoś.
- Mam nadzieję...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Witam na nowym blogu z kompletnie nową historią! Jestem ciekawa czy wam się spodoba :) Opowiadanie jest o wampirach.. tak wiem dziwne. Ale mam nadzieję,że wam się spodoba :) Czekam na komentarze ;)
